Getuigenissen van petekinderen en peetouders
Misschien sta je ook op het punt om een kansarm kind in het Zuiden te steunen via een Cuninapeterschap. Weet dan dat duizenden peetouders je al voorgingen en dat duizenden petekinderen over heel de wereld hen hiervoor eeuwig dankbaar zijn.
Laat je leiden door hun verhalen.
Het verhaal van Marie-Rose en Guido
“De focus op opleiding overtuigde ons om Cuninapeetouder te worden”
"Onze keuze voor een petekind uit Zuid-Afrika was vooral geïnspireerd door onze ervaringen met dit prachtige, uitgestrekte land tijdens een rondreis. Deze reis confronteerde ons ook met de uitdagingen waarmee Zuid-Afrika kampt. We zijn ervan overtuigd dat de lokale bevolking opleiden een noodzakelijke vereiste is om de evolutie van Zuid-Afrika te ondersteunen.
Zanele werd ons petekind. Ze was toen vijftien jaar en zat in haar voorlaatste jaar middelbaar. Uit haar brieven bleek toen al dat ze graag wilde verder studeren. Wij
hebben haar aangemoedigd en onderstreepten het belang van een goede opleiding.
Aan het einde van haar laatste jaar had ze goed nieuws: ze was geslaagd voor haar eindexamen in de middelbare school! Zanele is een gemotiveerde jongedame, die zich erg bewust is van het belang van een hogere studie voor haar verdere toekomst."
Het verhaal van Marina en Hugo
Een jongen, een meisje, uit welk land? Het maakte ons niet uit, wél wilden we liefst een leeftijdsgenootje van onze kinderen die toen bijna elf en twaalf jaar waren.
"Voor ons begon het verhaal in 1993. Ik bladerde in een tijdschrift en botste op een artikel van Sabine De Vos over de werking van Cunina. Ik was meteen verkocht. Impulsief belde ik mijn man met de vraag of het oké was om een kindje te ‘adopteren.’ “Hmmm..., ja zeker..,”zei hij. Ik had er nog niet bij vermeld dat het om een financiële adoptie ging.
Maar kwam al het geld wel terecht zoals beloofd? Ik nam de telefoon vroeg het aan de bezieler van Cunina, Sophie Vangheel. Dat ‘even’ werd een lang gesprek. Haar enthousiasme was zo aanstekelijk, ik was overtuigd.
Een jongen…, een meisje…, uit welk land…? Het maakte ons niet uit, wél wilden we liefst een leeftijdsgenootje van onze kinderen die toen bijna elf en twaalf jaar waren. Zij waren eerst een beetje ontgoocheld, omdat ze dachten dat er bij ons thuis een speelkameraadje en een bed bij kwam. Ons petekind werd een achtjarig Filipijns meisje: Rhea Maye. Via brieven leerden we het hele gezin kennen: ook haar ouders, broer en zus.
Het hoogtepunt kwam er in het jaar 2000. We gingen met ons gezin mee op inleefreis met Cunina en andere families en gelijkgestemden waar we nu nog steeds contact mee hebben. Rhea was ondertussen bijna zestien jaar. We hadden samen de tijd van ons leven en de uitstap naar de rijstterrassen van Banaue blijft levenslang op ons netvlies gebrand.
We zijn Rhea blijven steunen voor een hogere opleiding boekhouden en later ook voor haar staatsexamen. Nadien vond ze snel werk in Manilla bij een maritiem bedrijf. Momenteel werkt ze voor een ngo en is ze moeder geworden van een flinke dochter. Cunina heeft veel betekend voor haar leven. Daarom hebben we sinds vorig jaar opnieuw een petekind, een Filipijns meisje van negen jaar. Hopelijk wordt het een even mooi en succesvol verhaal.
Onze dochter Elke behaalde ondertussen ook haar diploma antropologie, gevolgd door een specialisatiejaar ontwikkelingssamenwerking. In haar zoektocht naar een gepaste job kwam er in 2006 toevallig een vacature vrij bij Cunina en kon ze eraan de slag. Voor ons was de cirkel toen rond.
Natuurlijk loopt het niet altijd vlotjes. Zo leerden we via onze petekinderen in Zuid-Afrika de problematiek van de aidswezen beter kennen. Zuid-Afrika is een ontzettend prachtig land, we gingen er ook op inleefreis, maar er is daar bijna een volledige generatie verdwenen door aids. Als de ouders overlijden, moeten kinderen soms verhuizen naar een familielid dat dikwijls te ver woont van de Cuninaschool. Of ze dan nog naar een andere school kunnen of mogen gaan, is maar de vraag. Dit gebeurde jammer genoeg ook met onze petekinderen. Gelukkig kregen ze wel al een basis met algemene kennis en leerden ze lezen en schrijven. We kunnen alleen maar hopen dat ze goed terechtkwamen.
In Haïti startte ons verhaal met Brigitte die heel graag verpleegster wilde worden. Ze was al een twintiger toen we haar leerden kennen. Ook daar heeft het noodlot lelijk huisgehouden. De zware aardbeving in 2010 legde het land letterlijk en figuurlijk plat, ook het studentenhuis van Cunina. Van de miljoenen die werden ingezameld door verschillende organisaties is volgens sommige bronnen weinig concreets te zien in het land. Cunina heeft er als kleinere organisatie voor gezorgd dat er met de giften een nieuw studentenhuis is aangekocht (het oude studentenhuis was ingestort-nvdr) en de kinderen opnieuw naar school konden. Ook Brigitte kon weer naar school. Ze is nu afgestudeerd en is werkzaam als verpleegster.
Elke deed haar job bij Cunina vol enthousiasme, maar Afrika bleef haar aantrekken. Ze is uiteindelijk met haar Oegandese partner en hun twee kindjes verhuisd naar zijn thuisland waar ze een nieuwe baan heeft gevonden. Gelukkig voor ons is er Skype en een prima telefoonverbinding. Toen Cunina in Oeganda twee projecten startte - in Mbarara en Fort Portal - konden we de gelegenheid niet laten liggen om het geboorteland van onze schoonzoon te steunen.We hebben er nu twee petekinderen en hopen dat ook zij een diploma zullen behalen.
Meer dan 22 jaar zijn we al fan van Cunina. De verhalen en foto's uit Sophies prachtige boek ‘Moeder van 12.000 kinderen’ zijn dan ook zeer herkenbaar zijn voor ons. We blijven enthousiast en beseffen maar al te goed dat we blij en dankbaar moeten zijn met de plaats waar onze wieg stond."
Het verhaal van Inge
“Ook nu ze volwassen zijn, houden ze contact met mij, hun peetouder, die hen nog steeds luid aanmoedigt vanuit België”
Mijn twee petekinderen zijn afgestudeerd in 2016, dus ik ben een enorme trotse peetouder. Het gaat om twee meisjes uit Haïti: Cherline en Danola. Toen Cherline elf jaar was besloot ik samen met mijn man, die intussen overleden is, om haar peetouder te worden via Cunina. We leerden Cherline via haar brieven kennen als een hartelijk, sportief meisje. Ze groeide met haar familie op in het harde Port-au-Prince, maar deed ondanks alles erg haar best op school.
Ook Danola deed het heel goed. Daarom besloot ik beide meisjes ook na hun middelbare school te blijven steunen.
Familie en vrienden hielpen financieel mee om de toekomstdroom van deze jonge vrouwen waar te maken. Nu is Cherline boekhoudster en werkt ze voor een bank. Danola studeerde af als arts in de Dominicaanse republiek. Ik ben ontzettend trots op deze twee moedige, lieve mensen. Ze hebben heel veel meegemaakt en overwonnen hun problemen. De kansen die ze kregen, hebben ze echt gegrepen. Ook nu ze volwassen zijn houden ze contact met mij, hun peetouder, die hen nog steeds heel luid aanmoedigt vanuit België. Ik ben enorm dankbaar en blij dat we ooit op elkaars weg zijn gekomen.
Het verhaal van Dirk en Myriam
“De plaats van je wieg mag het recht om kind te zijn niet in de weg staan”
"Samen met mijn echtgenote Myriam heb ik in Nepal, Zuid-Afrika en Haïti mogen ervaren hoe groot (en verschillend) de impact is van de plaats waar je wieg heeft gestaan. We werden heel stil toen we jonge kinderen met een lege maag zagen toekomen op school. Toen we jonge kinderen alleen zagen wonen in een vluchtelingentent. Toen we een voordracht hoorden van diezelfde jonge kinderen hoe ze omgaan met misbruik. Toen we kinderen hoorden vertellen hoe ze hun ouders verloren door een aardbeving of aan aids…
Tegelijk werden we ook intens gelukkig toen we zagen wat Cunina daar allemaal lokaal bereikt. Kinderen kunnen hun eigenheid vormgeven, lokale gemeenschappen ontwikkelen zich vanuit hun eigen DNA. Wij hebben zelf kunnen ervaren hoe rijk en aangepast de Cuninaprojecten zijn voor haar partnerlanden: Nepal, Haïti en Zuid-Afrika, de Filipijnen, Oeganda, Brazilië. Het gaat ook veel dieper dan alleen lesgeven. Cunina draagt er zorg voor dat kinderen de kans krijgen zich op school (en in sommige gevallen ook ernaast) te ontwikkelen, dat ze zich vrij kunnen uitdrukken in een veilige en vertrouwde omgeving.
Een maaltijd, een boekentas, een veilige speelplaats, een gemotiveerde leerkracht, een pen of een potlood, boeken en schriften, een uniform, een schone klas, een naaiatelier, een vakopleiding voor houtbewerking, een hostel... Het zijn maar enkele belangrijke elementen uit het Cuninaverhaal. Vaak staan ze in een schril contrast met de lokale realiteit waar kinderen zelfs op school geen rust vinden, waar ze voortdurend moeten vechten om onderwijs te krijgen. De plaats van je wieg mag het recht om kind te zijn niet in de weg staan."
Het verhaal van een peetouder na een inleefreis
Deze inleefreis kruipt niet in de koude kleren. Weken later blijven taferelen nog in je hoofd rondspoken. Nu pas begrijp ik ten volle wat Cunina betekent en waarvoor je peetouder bent. De inleefreis was een van de rijkste ervaringen uit ons leven.
Meer getuigenissen van
Het verhaal van Christina Ramos, voormalig petekind
Mijn opwinding en gelukzaligheid op de eerste schooldag waren niet te beschrijven. Ik was zo blij en trots
Jullie petekind zijn is zo’n zegen voor mij en mijn familie die mij heeft geadopteerd en die nog altijd mijn voogd zijn. De familie waar ik nu toe behoor is namelijk niet welgesteld, maar ik zie en voel wel hun liefde en steun. En dat is het belangrijkste. Niet het geld telt, maar de manier waarop ze mij als nieuw lid van de familie behandelen.
Voordat ze mij adopteerden, was ik alleen. Mijn moeder en mijn vader zijn al in de hemel bij God. We waren thuis met tien, maar mijn broers en zussen hebben nu hun eigen familie. Ik ben de jongste en omdat het leven hard en arm is, konden mijn broers en zussen mijn school niet betalen. Mijn leven hiervoor was heel tragisch. Ik was alleen en ging altijd naar de rivier om vis te vangen, zodat ik toch maar iets te eten had. Ik had een kleine tent, gemaakt van gedroogd gras. Zo jong als ik was, maakte ik toch al heel wat mee.
Ik behoor tot een inheemse stam van de Filipijnen. Wij staan bekend als ‘Aetas,’ en wij leven normaal gesproken in de meest geïsoleerde delen van de bergen in Luzon. Men ziet ons vanwege onze donkere huid als ‘negrito’. Negrito’s hebben een donkere tot zeer donkere huid. Ze zijn klein en mager en hebben gekruld haar. Sommige van ons hebben zelfs een heus afro-kapsel, maar dan wel met lichter haar dan de andere Filipino's. Men denkt dat wij de eerste bewoners van de Filipijnen waren die destijds vanuit Australië naar hier zijn getrokken. De meeste Aetas hebben geen geld om naar school te gaan, ze hebben geen diploma en volgden ook geen beroepsopleiding. We worden door sommige Filipino's behandeld als ‘domme mensen.’ Maar juist door deze vooroordelen raakte ik geïnspireerd en gemotiveerd om te bewijzen dat niet alle Aetas zijn zoals zij denken.
Voordat mijn vader stierf gaf hij zijn zegen aan de familie waar ik nu bij woon. Hij had hen zelf gevraagd of ze voor mij konden zorgen en mij naar school wilden sturen, zodat ik kon leren en een beroep kon uitoefenen. Ze schreven mij in bij een publieke school, omdat ze het zich niet konden veroorloven om mij naar een privéschool te sturen. Ik begreep dat. Ik was sowieso blij dat ik eindelijk naar school kon.
Ik was toen negen jaar oud en ik mocht ondanks mijn leeftijd toch nog beginnen in de eerste klas. Gelukkig had mijn zus mij al veel bijgebracht voordat ik naar school ging, waardoor ik de leerstof al een beetje kende. Mijn opwinding en gelukzaligheid op de eerste schooldag waren niet te beschrijven. Ik was zo blij en trots. Hoewel er op mijn eerste dag ook wel wat teleurstelling was, omdat sommige klasgenoten mij pestten vanwege mijn uiterlijk. Hierdoor heb ik mijzelf beloofd om sterk en vastbesloten te zijn en te vechten voor mijn dromen en mijn leven, tot grotere kansen en zegeningen op mijn weg komen.
En die kwamen er. Er kwam iemand van Saint Mark’s School naar ons huis om het goede nieuws te vertellen. Ik mocht op gesprek komen om te praten over het Cuninaprogramma. Ik zal deze dag van mijn leven nooit vergeten, omdat ik vanaf toen echt mijn dromen kon gaan najagen, zodat het geen dromen zouden blijven. Ik ben gekozen om te worden gesteund via Cunina en het is zo’n opluchting dat ik nu de zekerheid heb dat ik mijn studie kan afmaken.
Saint Mark’s School is een van de beste scholen in de hele omgeving. Niet alleen vanwege de hoge kwaliteit van hun onderwijs, maar ook vanwege de goede leraren en hun goede administratie. Hier worden de talenten van leerlingen gestimuleerd, altijd met God in ons hart en in onze gedachten zodat we goede christenen worden.
Het laatste schooljaar was een zeer succesvol jaar voor mij. Ik heb twee onderscheidingen behaald. Daarnaast heb ik nog een hoop andere dingen geleerd: op spiritueel, mentaal, fysiek, emotioneel en sociaal vlak én op vlak van milieubewustzijn. Ik zal tonen dat je nooit spijt hoeft te hebben dat je mij hebt geholpen mijn doelen te bereiken. Ik zal nog harder studeren en positieve feedback geven als dank voor de hartverwarmende hulp aan mij en mijn nieuwe familie. Ik zal snel weer iets laten horen en verhalen vertellen over mijn leven van vroeger, vandaag en de toekomst. Dank vanuit het diepst van mijn hart dat je mij hebt geholpen. Dat Onze Vader je mag zegenen, net als je hele familie.
Christina Ramos, De Filipijnen
Het verhaal van Rosalie Dumagas, voormalig petekind
“Dankzij mijn ouders en Cunina ben ik boekhoudster geworden”
“Ik ben niet geboren met een zilveren lepel in mijn mond. Mijn ouders hebben hard moeten werken om voor ons te kunnen zorgen. Voor elke peso hebben ze zich in het zweet gewerkt. Ik beloofde mezelf dat ik de kosten voor de studies van mijn broers en zussen deels op mij zou nemen. Daarvoor moest ik een diploma halen.
Mijn droom begon werkelijkheid te worden toen ik voor het eerst het a, b, c … leerde en tot drie leerde tellen. Mijn ouders waren mijn eerste leerkrachten. Hun liefde is mijn grote kracht in alles wat ik doe. Ze zijn mijn steun en toeverlaat. Ook in de lagere school hielpen ze mij mijn talenten te ontwikkelen en lieten ze me deelnemen aan academische wedstrijden.
Mijn droom groeide toen ik Cuninapetekind werd en in een vooraanstaande school in onze provincie kon studeren. Met Cunina vond ik een nieuwe familie die in mij geloofde en me steunde. Het was niet gemakkelijk, maar vastberaden zette ik door. Na vier jaar op de middelbare school en vijf jaar op de universiteit pluk ik vandaag de vruchten en werk ik als boekhoudster in een van de bekendste boekhoudkantoren van de Filipijnen. Met de steun van mijn ouders, familie, Cunina en mijn Cuninapeetouders heb ik mijn droom kunnen realiseren. Ik ben hen oneindig dankbaar.
Iedereen heeft bewonderenswaardige kwaliteiten. We moeten ze alleen herkennen en volharden in onze dromen. We moeten focussen, vertrouwen hebben en nog belangrijker: liefde en geloof hebben. Geef niet op! Je zal zeker je weg naar succes vinden.”
Het verhaal van Charles Dieuseul, voormalig petekind
Cunina heeft me gesteund vanaf de lagere school tot op de universiteit
“Ik moet veel personen bedanken. God, omdat zonder hem niets mogelijk zou zijn geweest, pater Jan Hoet, omdat hij mij aanvaard heeft als Cuninapetekind, én mijn peetouders omdat ze mij al die jaren hebben gesteund. En natuurlijk Cunina, voor dit lovenswaardige project! Haïti is een van de armste landen ter wereld, waar ouders nauwelijks middelen hebben om hun kinderen naar school te sturen. Veel kinderen proberen het wel, maar haken onderweg af.
Dankzij Cunina is de weg naar onderwijs gemakkelijker in Haïti. Door de hulp van mijn peetouders kreeg ik al het nodige materiaal en de financiële middelen vanaf het basisonderwijs tot de universiteit. Ik kon naar school gaan zonder enige beperking. Ondertussen ben ik afgestudeerd als landbouwkundig ingenieur aan de universiteit van Haïti. Vandaag ben ik projectleider bij het ministerie van Landbouw, Natuurlijke Hulpbronnen en Plattelandsontwikkeling. Als ‘zoon van Cunina’ help ik dus nu op mijn beurt de Haïtiaanse bevolking.
Hartelijk dank aan Cunina voor alle steun! Ik hoop dat Cunina nog veel kinderen kan helpen die zich als volwassenen op hun beurt ten dienste stellen van de bevolking.”
Het verhaal van John Albert Medida, voormalig petekind
“Ik kan nu met veel trots zeggen dat ik afgestudeerd ben als computeringenieur”
"Saint Francis Academy is mijn droomschool al sinds ik op de lagere school zat. Het is een privéschool waar faculteiten en docenten erg competitief zijn. Dat komt de kwaliteit ten goede. En misschien nog belangrijker: al mijn vrienden zouden er ook gaan studeren.
Ik verloor echter bijna alle hoop toen mijn ouders me vertelden dat ze de schoolkosten van Saint Francis niet konden betalen. Gelukkig hoorde ik van mijn leerkracht dat ik nog een kans maakte als ik me inschreef voor het programma van Cunina. De dag dat ik werd geselecteerd, veranderde mijn leven voor altijd.
Ik werd geïnterviewd door de docenten van de Saint Francis Academy. Daarna was het een volle week in spanning wachten op het antwoord. Ik sprong een gat in de lucht toen ik te horen kreeg dat ik toegelaten werd! Ik was dolgelukkig en dankbaar voor de kans die Cunina mij gaf.
Die ongelooflijke kans ging ik niet onbenut laten, daarom studeerde ik erg hard. Ik werd een ‘honor student’ en ontving verschillende onderscheidingen. De dingen die ik leerde van onze directeur en mijn begeleider koester ik tot op de dag van vandaag. Mijn ouders steunden mijn schoolwerk trouwens ook waar ze konden.
Na vier jaar middelbare school aan Saint Francis Academy was ik klaar voor de volgende stap: universiteit. Door mijn harde werken slaagde ik voor het studiebeursexamen van het departement Wetenschap & Technologie aan de prestigieuze Universiteit van San Carlos. Wat een zegen! Ik mocht starten in de studierichting computerwetenschappen.
Ondanks mijn studiebeurs, die maar een beperkt deel van mijn schoolkosten dekte, kwam ik niet rond. Gelukkig kreeg ik nog een maandelijkse toelage van Cunina. Zo had ik net genoeg inkomsten om mijn studies te betalen.
Het waren vijf harde jaren waarin ik heel wat doorzettingsvermogen moest hebben, maar ik kan nu met veel trots zeggen dat ik afgestudeerd ben als computeringenieur! Ik ben mijn ouders en Cunina enorm dankbaar voor alle steun tijdens mijn schoolcarrière. Nu is het mijn beurt om mijn familie te helpen. Binnenkort wil ik ook andere mensen - die de capaciteiten hebben om te studeren, maar niet de kansen en middelen - helpen bij het verwezenlijken van hun droom.
Ik ben trots dat ik deel uitmaak van de Cuninafamilie!"
Het verhaal van Rai, 14 jaar, uit een brief aan zijn peetouder
Wij hebben net nieuwjaar gevierd, het is nu 2076, en dan gaan we altijd naar de Makalu. Alle bomen waren rood en er waren zoveel verschillende bloemen… We waren allemaal verbaasd door de schoonheid. Ik wens jou ook een gelukkig nieuwjaar en wil je bedanken dat je mij steunt bij mijn studie.
Meer getuigenissen van petekinderen
